'Bizim erkeklerimiz de merttir haaaa… Suyu sert verilmiştir onların.” Bu sözü hemen anlamak için biraz Karadeniz jargonuna hakim olmak lazım. 65 yaşındaki bir kadına: 'Siz ne güzel kadınlarsınız, ne güçlü kadınlarsınız, ne...
Bir fotoğraf geliyor gözümün önüne. 7 yaşındayım, siyah önlüğüm ve beyaz yakamla bir resmi geçitteyim. Dudaklarımı ısırıyorum sanırım adımları karıştırmamak için ekstra özen gösterdiğimdeki refleksim bu. Küçükken öyle...
Ben büyük bir bahçede büyüdüm Cahit adamı; o yüzden çocukluğum biraz uzun sürdü… (Mino'nun Siyah Gülü / Hüsnü Arkan ) Bu toprakların büyük bahçelerinde büyüyen kadınlar babalarının gücünün gölgesinde yetişti. Kız çocuğu...
Dışarıda lapa lapa kar yağıyor… Bembeyaz her taraf…Bir masumluk geldi şehre…Evler, sokaklar masum…Bir ağaçlar üşüyormuş gibi geliyor bana bir de sokakta yaşayan kediler, köpekler. Çok beyaz çok masum… Halbuki bu şehir çoğunlukla...
Konuşmasının bir yerinde Z kuşağını hedonistlikle suçladı. Sonra dedi ki :” 27 senedir üniversitede hocayım; son 2 senedir öğrenciler dersime girmiyor.” Sonra da dedi ki :” O kadar haz peşinde koşuyorlar ki tıpkı sayın cumhurbaşkanımın...
Kendine aşık ve kendinden nefret eden kadınların dünyası burası. Her sabah bir umutla yatağından kalkan bu kadınlar aynada yüzlerini yıkarken gözlerinin ne kadar güzel ve anlamlı olduğunu düşünürler. Bütün gün yapacakları işleri tasarladıktan...
6 yaşındaydım. Yaramazlık yapmayı pek sevmezdim; ama ara sıra söyleneni yapmamak hoşuma giderdi. Annem, abim ve ablamı yaramazlık yaptığı zaman asma çubuğuyla korkutmayı severdi. Üstelik asma çubuğunu da bahçeden onlara aldırır ve ayaklarına...
Ben kendimi savunmazsam kim savunur? Bir eylül akşamı büyük, pahalı mobilyaların içinde, kanlar içinde yerde sürünerek gitti mutfağa…Yüzünü yıkayıp hiçbir şey olmamış gibi yapacak, okuldan gelen çocuklarına son derece lüks bir masada...
Ve insan, karşısına çıkan her engeli aşmış, her düşmanı yenmiş. Yalnız bir tanesinin üstesinden gelememiş. Evet, yalnızca kendisini yenememiş. İnsanlık nasıl da nefret ediyor kendi kendisinden. John Steinbeck İnsanlık nasıl da nefret...
Türkiye'deki her aile gibi benim ailemde darbeler görmüş, darbeler üstünden geçmiş, hatta o darbelerin altında ezilmiş, dişlerini sıkmış, yumruklarını vurmuş, ama bir şey yapamamış, bu yüzden de çocuklarının apolitik olmasından...
'Kötülük kabarıp zonklamaya başladı kentlerin şafağında… Zamanın dazlak kafasından dehşetten ok gibi otlar bitti birden. Bir terzinin elinden kurtulup yürümeye koyuldu pantolon hem de tek başına; içinde ayak falan da yoktu. Bense bir...
Bir ceset var ortada. Ölü bir beden… Körpecik… Kapısının önünde… Çığlık çığlığa bir sabah aydınlanıyor. Anne taziyeleri kabul etmek istemiyor. Anne çok şaşkın… Haberlerde izlediklerinin kendisinin de başına geleceğinden hep...
İnsanlar birbirlerinden korkmasalar, bu kadar zalim olurlar mı, bu kadar birbirlerinin böylesine kuyularını kazar mı, insan öldürürler mi, birbirlerine böylesine kıyar, köle eder, sömürürler mi, birbirlerinin sırtına binerler mi, aşağılarlar...
