Hayatı boyunca abla, öğretmen, dost, eş, anne, yoldaş, devrimci ve hayatı kavrayışıyla onlarca kalbe dokundu. İyi bir okurdu. Birlikte sorgulayışlarımızı özleyeceğim. Her zaman minnetle anacağım. Yürüdüğüm yola duyduğu saygıyı, beni yüreklendiren dayanışma ve öğütlerini daima hatırlayacağım.
Nezaketiyle hayatı sorgulayışı, dimdik kafa tutuşu; haksızlık karşısında demirden geçit vermeyen ama hemen yanında şefkati görebileceğiniz bakışları hep bizimle kalacak. Kocaman yürekli, müşfik, fikirlerini korkusuzca dile getiren; savaşçı, fedakâr, eşit olmanın bilinciyle yaşam yolculuğunu şekillendiren bir kadındı.
Öğrencileri onu çok sevdi, saygı duydu. Adapazarı İmam Hatip Lisesi’nde ve Sakarya Anadolu Lisesi’nde görev yaptı. Değerli, bilgili, her zaman öğrencilerinin yanında bir öğretmendi. Bir öğrenciden herkes vazgeçse o vazgeçmezdi. Onlarca genç yetiştirdi. Hastanede bir genç tanıdım; keder içinde, ne yapacağını bilemez halde oturuyordu. Annesiyle gelmişti öğretmenine son vedaya. Sessizce, saygıyla anışı… “Öğretmenim,” dediğinde aydınlanan yüzü… Benim içim öyle acıyla doluydu ki onu avutacak tek kelime edemeyişimle bakışıyorduk; ölüm karşısındaki çaresizliğe isyan ediyorduk.
Ayşe ablam savaşçıydı, dedim ya… Savaşçıya yakışır bir veda edilmeli. Bırakmadı kimse kendini. Dostları, kızı, Ayşe ablamızın eşi Tuncer abimiz… Hepimiz bir süreliğine dondurduk her şeyi ve zaman durdu. Yoldaşlar koşuşturuyordu; işlemler vardı, sonra şuraya, sonra buraya gidilecekti. Ayşe ablamdan bahsediyorduk. Gelin bağıra çağıra ağlayalım, bir an duralım, sarılalım sımsıkı, isyan edelim, herkes gibi diyelim: “Gitme abla!” Ama olmadı. Dimdik durmalıydık şimdi.
Bak Tuncer abine… 41 yıllık hayat arkadaşına veda etmeye, yoldaşına yakışır bir uğurlama telaşındaydı. Şimdi olmazdı bırakmak kendini. Yasımızı tutacağız, sımsıkı sarılacağız, biraz isyan edeceğiz ama şimdi değil.
Gece yarısı… Klavye başında telaşım sürüyor. Ayşe ablama yakışır bir uğurlama için ona olan sevgi ve saygımızı anlatır bir yazı kaleme almak istiyorum. Sanırım ne yapsam eksik kalacak bu yazı. O yüzden şimdiden sevenleri affetsin; doldursunlar eksiğimi.
Hoşça kal ablacığım, ışıklar yoldaşın olsun!