Her şeye rağmen gülümseyebilmek...

Hayat kaç kere düştüğünüzle ilgilenmez önemli olan kaç kere tekrar ayağa kalkmayı başardığınızdır. Tutunabilmenizin tek yolu budur. Bugünkü konuğum da her seferinde tutunmayı başaranlardan. Kendisini yıllar önce bir mahkeme süreci içindeyken tanıdım. Yaşadıklarını öğrenince gücüne hayran olmuştum. Pek çok insanın kaldıramayacağı sorunları tevazusundan da bir şey kaybetmeden anlatmıştı. Kendisini bıçaklayan oğluna dahi kendisine yaptığından dolayı değil de on bir yıl ceza alarak hayatını mahvettiği için kırılacak kadar sevgi dolu bir anne. Hala her sohbetimizde tüm yaşanılanlara rağmen yüzünden gülümsemesi eksik etmez. Umarım hiç bir zaman da eksik olmaz. Söyleşi teklifinde bulunduğumda hiç düşünmeden kabul etti. Aslında ona sorsanız çok bir şey başarmamıştır ama söyleşiyi okudukça bunun hiç de böyle olmadığını siz de göreceksiniz. Yazı süresince samimiyeti bozmamak için cümlelere çok dokunmadan olduğu gibi aktarmaya gayret gösterdim. Tüm güçlü kadınlara saygıyla..

Serap ÖZER

-Bize biraz kendinizden bahseder misiniz?

Normal bir Türk kadınıyım. Zor olan bir görevdeyim. Bilmiyorum işte çalışan bir kadınım iki tane çocuğumu evlendirdim şu an tek başıma yalnız yaşıyorum, on bir senedir çalışıyorum. Başka da yaptığım bir şey yok. Dünyada hayatım da sadece çalışıyorum işten eve evden işe hayatım da başka bir faaliyet yok şu anda. Yapabildiğim tek şey bu.

-Ülkemizde kadına yönelik şiddet çok yüksek oranda seyrediyor. Siz de bunun mağdurlarından birisiniz. Yine de hayata tutunmayı, ayakta durmayı nasıl başardınız? Bu süreçte çocuklarınızın size karşı tavrı neydi? Sizi destekleyen kimse oldu mu?

Ayakta durmamım her hangi bir sırrı yok. Sadece arkama baktığımda güvenecek hiç bir şey görmediğim için ayakta durmak zorunda olduğumun bilincindeyim.

Çok düştüm, hep kendim kalktım. Aslında hayat böyle bir şey insanlar bu hayatta hep tek başına. Ben hemen hemen on iki senedir yalnız yaşıyorum. İki kere bıçaklandım. Bir kere eşim, bir kere de oğlum tarafından. Her ikisinde de tekrar kendim ayağa kalktım. Hiç kimseden destek görmedim derken evet manevi olarak çok kişinin desteği vardı yanımda. Özelik: Neslin Hanım, Elvan Hanım, Serap Hanım’ın bana kattığı çok şey olduğunu düşünüyorum. En azından benim kendime olan güvenimi sağlamamda, yapabileceğim, başarabileceğim konusundaki inancımı kuvvetlendirdiler. Onların hayatımda çok farklı, çok önemli bir yeri var. Ben hepsini çok seviyorum.

Ben sorunları çok yoğun yaşasam da yarına taşımayı sevmem. Benim için hayatta sorunda günübirliktir. Çözebildiğim kadarını çözer çözemediğimi bir çeşit çözülmeye veya çözülmemeye bırakırım.

Büyük sıkıntılar dertler tutmam. Aslında çok büyük sıkıntılar yaşadım ama ben bunları sıkıntı olarak kabul etmiyorum.

Yanımda iki tane oğlum var ikisini de evlendirdim. Şu an mutlu bir şekilde yaşadıklarına inanıyorum. Onlar mutlu olduğu için ben de mutluyum. Bu süreçte onlar her zaman benim yanımdaydı. Babalarıyla birlikte iken de ayrıldıktan sonra da onlar her zaman benim yanımda oldu.

Küçük oğlum ise babasına olan sevgisine yenik düştü. Biz ona doğru yolu göstermeye çok çalıştık, biz ona göstermeye çalıştıkça o bizi itti, biz onu doğru yöne çekmeye çalıştıkça hep babasına uydu. Vicdani olarak ben de iki oğlum da bu konuda çok rahatız. Beni bıçakladı,beni bıçakladığı için değil kendi hayatını mahvettiği için ona çok kırgınım, kızgınım. Yoksa bana yapılmış olan hareketi çok da kaile almıyorum ama kendi hayatına yapmış olduğu kötülük için onu hiç bir zaman affetmeyeceğim. Çünkü on bir senesini yedi onun. Şu an martta sekizinci senesi dolacak ve son değişiklikler nedeniyle Martta çıkacakmış. Onun endişesi de var hele üzerimde çünkü cezaevine girdiğinden beri kendisini hiç ziyaret etmedim. Nasıl bir düşünce ile çıkacağını bilmiyorum.

- Peki yeni bir saldırı ihtimaline karşı yetkililere başvurdunuz mu? Koruma talabiniz oldu mu?

Hayır başvurmadım. Herhangi bir koruma talebim de yok çünkü ben polise daha önceden de gidip koruma talabinde bulunduğumda bir sonuç alamadım. Örneğin oğlum ceza evindeyken eşim beni yine huzursuz ediyordu, yolda

karşıma çıkıyordu yüzüne kezzap atacağım diye tehdit ediyordu, ben bunlar için başvurduğumda eşime de bir yaptırım uygulanmadı orası kamusal bir alan sokak da karşınıza çıkabilir dendi. Şimdi oğlumda cezaevinden çıktığında sokakta karşıma çıkabilir, beni her şekilde huzursuz edebilir, evime gelebilir. Bu konuda yetkililerin bana herhangi bir tedbir uygulayacağını yada beni korumak için herhangi bir şey yapacaklarını zannetmiyorum. Yani ne yapacağım konusunda da ben de bir şey bilmiyorum.

-Eşinizden ayrılma sebebiniz neydi?

Eşimden ayrılma sebebim şiddetti. Ama çok da basite indirgenecek bir şiddet değil.Ben her türlü şiddeti yaşadım .Belki hiç bir hastane raporum yada polis kaydım yok. Çünkü ben bunları kimseye güvenmediğim ve o an elimde yapabileceğim hiç bir şey olmadığı için yapmadım. Çünkü eşimden o zaman ayrılmış olmaya niyet etsem çocuklarımı sahipsiz bırakmak zorunda kalacaktım veya çocuklarımı alıp gidebileceğim bir yer yoktu. Çocuklarımı O’na bırakabilecek konumum yoktu o yüzden şiddete katlandım.

-Bu süreçte sizin yada eşinizin ailesinden bir destek veya şiddeti önlemeye yönelik bir girişim oldu mu?

Ailemden bir destek almadım. Eşimin ailesi zaten bana dokunmasında ne olursa olsun tarzında yaşayan bir aileydi. Onlara zararı olmadığı sürece bana yaptıkları çok da umurlarında değildi.

Benim ailem de evet destek olmaya çalıştı ama kendi kuralları içinde mesala çocuklarımı istemediler, çocuklarını bırakıp gelebilirsin dediler.

Benim eşim yirmi iki yıl boyunca hiç bir yerde çalışıp para kazanmamıştır. Maddi yönden abim, babam, kardeşim destek oldu ama çocuklarımı bırakıp gidemediğim için hiç biri bana manen destek sağlamadı.

Çocuklarım küçük olduğu için de ben bırakıp gidemedim. Hem onlara bakıp hem çalışmak benim de gözüme zor geldi yapamayacaktım, ailemin yanına gidemiyordum, kendim ayrılamıyordum. Yani benim için yapılabilecek hiç bir şey yoktu sadece çocuklarımı büyütüp meslek sahibi yapana kadar sabrettim.

- Baktığımızda pek çok kadın yaşadığı şiddete rağmen boşanmayı göze alamıyor. Siz bunu nasıl başardınız?

Şöyle bir şey ki; Ben çocuklarım anlamaya başladığı andan itibaren ben onlara ‘’Siz büyüdüğünüz zaman ben sizi meslek sahibi yapıp hayata hazırladığım zaman babanızı bırakacağım’’dedim. Bu benim beynim de çoktan beri

tasarlanmış olan bir şeydi ve çocuklarım meslek sahibi olur olmaz da ben eşimden ayrılmaya karar verdim. Çocuklarım beni bırakmadılar ve onlar da benimle geldi, hep beraber ayrıldık evden. Eşim dönmemiz için çok ısrar etti, çok peşimizde gezdi ama ben çok kararlı olduğum için kabul etmedim.

İlk boşanma davasını kendim açtım. Hakim bir sene sonra benim davamı reddetti. Bu bir sene boyunca eşimden ayrı yaşadım ve bu dönemde iş yerime giderken eşim tarafından bıçaklandım. Bu olay yaşandıktan hakim davamı reddetti. Boşanmaya geçerli bir sebep görememişti. Hatta bıçaklandığıma dair raporlar olmasına rağmen dava açıldıktan sonra olay olduğu için dikkate almadı. Bu dönemde ekonomik gelirimi çalışarak elde ettim. Ev temizliğine, merdiven silmeye, yemek yapmaya gittim. Eşimden ayrıldığım günden beri çalışıyorum. O arada da yeni bir dava açmak için mücadele ediyordum. Başka bir sebeple biz dava açabiliriz diye düşünürken oğlum beni bıçakladı. O eşimin bıçakladığından çok daha büyük bir olaydı on sekiz-on dokuz yerimden bıçaklandım. Üç-dört tane büyük ameliyat geçirdim. O arada barodan avukat talep ettim. Avukatım hastanede yatakta ifademi aldı. Her şeyimi hazırladı mahkememi açtı, ben ikinci bıçaklanmanın üzerinden bir sene sonra boşanabildim ancak o da çok zor oldu.

O kadar ölümlerden döndüğüm halde hakim hala tanıkları dinleyeceğim diyerek davayı erteleyip durdu. O kadar gereksiz detaylar, lüzumsuz işlerle kadınları yoruyorlar ki. Şimdilerde kadınlara çok hak verildi deniyor ama içine girmeden anlayamıyorsun. Bizim hiç bir hakkımız yok. Kanun gözünde bence kadının hiç bir hakkı yok. Ben kendi yaşadıklarımdan biliyorum.Polise kaç kere gittim, eşimin attığı mesajları gösterdim hiç bir şekilde önemsemiyorlar.Koruma tedbir kararı dedikleri tek şey ben onu gördüğüm zaman eğer bana bir şey yaparsa 155’i arayacakmışım. Ben o fırsatı bulabilecek miyim ki? Böyle bir koruma tedbiri ben kabul etmiyorum, onun için de artık hiç müracatta etmiyorum. Oğlum beni cezaevinden iki kere aradı ‘’ Çıktığım zaman imdat demeye vaktin olmayacak. Bu sefer kurtulamayacaksın, bu sefer seni öldüreceğim’’ gibi ifadelerle bana telefon etti. Ben bunlarla ilgili de savcıya gittim ama hiç bir şey yapılmadı.

Onun için ben kadınların hiç bir hakkı olduğuna inanmıyorum. Ancak kendi imkanlarınla kendini koruyabilirsen belki ama yoksa devletin kadınları korumak üzere hiç çabası yok.

- Sizin gibi şiddet mağduru kadınlarla hiç bir araya geldiniz mi? :Onlarla birlikte sesinizi duyurmak için herhangi bir şey yapmayı düşünüyor musunuz?

Evet etrafımda benim gibi şiddet gören kadınlar var. Aslında ülkemizde veya çevremde şiddet görmeyen kadın yok ki. Bunun fiziksel olması gerekmiyor, cinsel olarak, manevi olarak , psikolojik olarak şiddet gören var, ki zaten ben bunların hepsini bir arada yaşadığım için çok iyi tartabilirim. Ne yazık ki kadınlarımız yani rahatlar onu da görüyorum. Ben konuşup anlattığım zaman şans senin yanında olmuş, Allah sana yardım etmiş gibi laflarla, işte ben yapamam, edemem abim kızar, babam kabul etmez, kocam beni öldürür, iş bulamam gibi korkuların arkasına sığınıyorlar. Aynı korkuları ben de yaşadım. Benim kocamda beni öldürmeye kalktı, ama ölmedim yaşıyorum ama kadınlarımızı çok suçluyorum. Ne yapayım diyorlar, yani dövüyor falan ama hiç olmazsa bir çatı altındayım, ekmeğimi getiriyor deyip bu şekilde bu şiddeti kabulleniyorlar.

Ben bu süreçte erkeklerin bu kadar baskın olmasını birazda kadınların sessizliğine bağlıyorum. Çok kaderci davranıyorlar.

Ben de Allah’a inanıyorum, yeri geldiğinde daumıda ediyorum ama buralara kendi çabamla geldim. Yeri geldi kırk sekiz saat hiç durmadan çalıştım. İnşaat temizledim,merdiven temizledim, ordan çıktım çalıştığım dükkana geldim, ordan çıkıp akşam ev temizliğine gittim. Ben yapmam gerekeni yaptım ve belkide bunun sonucunda Allah doğru insanları çıkardı karşıma.

-Kadınlara özellikle söylemek istediğiniz bir şey var mı?

Lütfen kadın olarak değil biraz insan olarak baksınlar hayata. Ben kadın yada erkeklere bir şey demiyorum ama benim yaşam anlayışım herkesin insan olduğu. Ben sıfatların kaldırılmasını istiyorum. Yani kadın, erkek diye bir şey yok hepimiz insanız. Belki fiziksel yapılarımız, duygularımız düşüncelerimiz farklı olabilir ama hepimiz insanız. Herkes herkesi insan olarak gördüğünde bence hayatta bu kadar sorunlarla karşılaşmayacağız. kadınlarımız lütfen okusunlar, yani ne okursa okusun hiç önemli değil ama okusunlar. O kadar rahatlar ve o kadar hayattan vazgeçmişler ki hiç bir şey için parmaklarını bile oynatmıyorlar çok hazırcılar böyle ben bu kısımda eçok kadınlarımıza kızıyorum.

-Geçmişteki siz ile bugününüzü karşılaştırdığınız zaman sizce neler değişti?

Aslında düşünce tarzımda veya yaşamımda herhangi bir şey değişmedi. Değişen tek şey şu an kendime güvenim çok daha fazla , ayaklarımın üzerinde durabiliyorum. Kimseye ihtiyacım yok ve şu satten sonra hiç kimse için değil sadece kendim için, kendi doğrularım, kendi inadıklarım, kendi mutluluğum için yaşıyorum. Bu güne kadar kırk sekiz yıllık ömrümün kırk yılı hep bir başka insanların mutluluğunu ve hayatını düşünerek geçti.Şimdi bu sekiz sene sonra dönüp baktığımda mutluluğu için uğraştığım insanlar da dahil olmak üzere hiç bir kimsenin benim için bir şey yapmadığını görüyorum. Gerçekten ben o kadar çok yapmışım ki zaten onlar yapmaya belki de gerek görmediler. Burda suç benim de olabilir. Ben almadan vermeye o kadar çok alıştırmışım ki onlarda vermeden benden almaya alışmışlar. Bu saaten sonra tek değişimim hayatı olduğu gibi kabul edip sadece günü yaşıyorumam ama topluma karşı olan sorumluluklarımdan da hiç vaz geçmedim ne olursa olsun gördüğüm her yanlışı düzeltmeye çalışıyorum. Bunun için adım çok kötü bir insana da çıkıyor bazen çok aykırı, çok sert, çok ters bir insan oluyorum. Ama ne olursa olsun ben yine de gördüğüm her yanlışı düzeltebilmek için elimden geleni yapmaya hazırım. Tek başıma da olsam mücadele ederim. Bütün insanlardan da istediğim bu. Benim yapmamla ne olur? bir kişinin yapması ile ne olur? Düşüncesini kafasından atsınlar. Su bile damlaya damlaya bir kovayı dolduruyor. Bir bir toplumdaki her şeyi düzeltebiliriz. Yeter ki doğruyu görelim. Bakın iyi bir fikre sahip olmayan insanın kötü bir fikri uygulaması gerekmiyor. Bir şey uygulaması için iyi bir fikri olana kadar sabredebilir, dayanabilir. Ama bizim insanlarımız o kadar yanlıştaki ne olursa olsun bir şey yapabilmek için o fikir kötü de olsa yapıyorlar. Veya benim çok düşünerek sorduğum bir soruya karşımdaki hiç düşünmeden çok rahat cevap veriyor ama onun hiç düşünmeden sorduğu bir soruya ben düşünerek bile cevap veremiyorum. Bu kadar boş yaşıyor insanlar biraz daha hayatlarımızı doldurarak yaşasak, biraz daha birleri için değil toplumdaki bütün bireylerin iyiliği için güzel şeyler düşünerek yaşasak bence hayat biraz daha çekilir hale gelebilir.

- Son olarak söylemek istediğiniz bir şey var mı?

İnşallah güzel bir dünya olur hepimiz için.

Her şeye rağmen gülümseyebilmek...

Her gün duş almaya gerek var mı?

Seks bağımlılığı intihara mı sürüklüyor?

Koruyucu ailelerin çocuk sayısı 10 bini geçti

Seks oyuncağı fuarına yapay zeka damga vurdu

AB'de bedava tren yolculuğu: Türkler de başvurabiliyor

Bitki yetiştirmek bu hastalıklara iyi geliyor

İşte en çok kazandıran meslekler!

190 türden 24 bin kuş halkalandı

Pet shop yasakları çare olmadı

Fırtına ve kuvvetli yağışa dikkat!