Hayat bazen yaşımızdan büyük sorunlarla başetme mücadelesidir. Edanur Avcı da küçük yaşına rağmen staj yaptığı yerde bir iş kazası yüzünden kolunun birini kaybeden ama hayata küsmek yerine ona tutunmayı tercih edenlerden… En son Geleneksel Tatlılar Tarih Kokan Taraklı Yemek Yarışması’nda ‘Canlı Pasta’ kategorisinde birinci olan ve altın kazanan Edanur Avcı, çok küçük yaşına rağmen kocaman yüreği ve bitmeyen azmi ile hepimize örnek başarılara imza atıyor. İnanıyorum ki kendisini çok daha büyük başarılar bekliyor. Hayatının kalan bölümünde yüzünün hep gülmesi ve hayallerinin gerçek olması dileğiyle… Serap Özer -İyi günler bize kendinizden biraz bahseder misiniz? Ben Edanur Avcı, 17 yaşımda bu olay oldu şu an 18 yaşındayım Ben önceleri de mutfağa girip yemek yapmayı severdim. Lisede de bu bölümü seçtim ve severek okuyordum. Son senemde stajım vardı. Bu stajda daha çok büyük yerlere gönderiliyorduk. Beni de Sakarya Üniversitesi’nin yemekhanesine gönderdiler. 1-2 ay çalıştım güzel gidiyordu ancak sonra bu olay oldu. -Gittiğinizde size çalışacağınız bölümler ve kullanacağınız makinalar hakkında bilgi verildi mi? Hayır, gittiğimiz andan itibaren bize hiç bir şey anlatmamışlardı ve hiçbir güvenlik önlemi yoktu. Biz orada daha çok görerek öğreniyorduk. Kıyma makinasını da bize anlatmamışlardı. Gördüğümüz kadarıyla çalışıyorduk. Başka yerlerde kıyma makinası için tokmak ve diğer aparatlar kullanılıyormuş ama bizim olduğumuz yerde bunların hiçbiri yoktu. Bize bunların bilgisini vermediler. -Bildiğimiz kadarıyla bu işyerlerinde iş güvenliği uzmanı olması gerekiyor. Kendisi size güvenlik konusunda bilgi verdi mi? Sanırım oranın bir iş güvenliği uzmanı varmış ancak, biz oradayken tatildeymiş ve çalıştığımız süre içinde hiç gelmemişti. Bize çalışacağımız alanla ilgili hiç bir tanıtım yapmadılar. - Sizin okuldaki atölyelerinizde kıyma makinası var mı? Daha önce bu makina ile çalıştınız mı? Okul atölyesi daha küçük ve ev şartları gibi… Bu nedenle yoktu, ilk defa staj yerinde gördük. -Staj yeriniz nasıl belirleniyor? Staj yapacağımız yerler okul tarafından belirleniyor. -Başınıza bu üzücü olay geldikten sonra çalıştığınız yer sizi hiç aradı mı? Sadece hastaneye kaldırıldığım zaman 1-2 gün geldiler, sonra arayıp sormadılar. -Yaşadığınız bu durum karşısında siz ne yaptınız? Sakaraya Üniversitesi ve şirketi mahkemeye verdik, yasal süreç devam etmekte. -Kaymakamlığın size protez kol sözü varmış bu süreç nasıl devam ediyor? Şu an ayarlandı ve yurt dışından gelmesini bekliyoruz. -Peki örneğin protez kol konusunda staj yaptığınız şirketin katkısı oldu mu? Hayır. -Sizden önce ya da sonra böyle büyük kaza atlatan kimse var mı, bu konuda bilginiz var mı? Ben oradayken bir olay oldu. 18 yaşlarında biraz zihinsel engelli durumundaki genci yazın çağırıyorlarmış, orada havuç- marul çekme makinasında çalışırken parmağından yaralandı, hastaneye kaldırdılar ancak sonrasında pek üstünde durmadılar. Yine oranın kızartma bölümleri sürekli yağlı olduğu için kaymayı önlemek amacıyla yerlere sürekli tuz atılır ancak şirket para gidiyor diye bu tuzlama olayını yapmıyordu. Bu nedenle orada da çeşitli kazalar olmuştu. Bunun yanında orada sürekli eleman eksikliği vardı. Örneğin; Sağlık Meslek Okulu’na yemek dağıtımında görevli ablalar varken, stajyer yolluyorlardı. Biz buna itiraz ettiğimizde, “idare edin elaman eksikliği var” diyorlardı. Bu nedenle biz daha az elamanla daha fazla iş yapmak zorunda kalıyorduk. -Anladığımız kadarıyla iş güvenliği ile ilgili herhangi bir tedbir alınmadığı halde bu konuda tüm tedbirler alınmış gibi mi gösteriliyor? Evet - O gün size kıyma makinasında ne iş verildi? Sahaları herkes bir arada oluyor ve ne iş verilirse oraya geçiliyor. O gün ustanın kevgirle et attığı kıyma makinasının başına beni verdiler. Ama bize tokmak vermediler. Hatta sadece biz değil oradaki ustalarda dahi tokmak yoktu. Usta eti koyuyordu biz kıymayı çekiyorduk. Zaten önce anlayamadım, çünkü makina çok güçlüydü, bir anda kolumu kaptırdım. -Birazda başarılarınızdan bahsedersek, yaşadığınız bu acı olaya rağmen yılmadınız ve çeşitli ödüller dahi aldınız. Bu durumda olan diğer kişilere söyleyecekleriniz nelerdir? Ben hastanede yattığım süreçte çok umutsuzdum. Örneğin; şu an evden çıkarken şalımı tek başıma bağlayıp ya da ayakkabımı tek başıma giyip çıkamıyorum ama bu yapamadıklarım kadar yapabildiklerim de oluyor. Hastanede, “ şimdi ne yapacağım?’’ diye çok düşündüm. Hastaneden çıktığım ilk gün pasta yapmayı denemeye başladım, ilk denemelerde olmasa da yılmadım ve sonunda yapmayı başardım. Bundan sonraki hedefim üniversiteye aynı bölümde devam etmek. Benim durumumda olanlara şunu önerebilirim, vazgeçmesinler. Hiçbir şey yarım değil, her şey yapılabilir. İlk seferde başaramadılar diye pes etmesinler. Hayallerinden vaz geçmesinler -Bize zaman ayırdığınız için çok teşekkürler.